Cambados 15 de marzo de 2010
OS LUNS: A POESIA DE RAMÓN R. NOGUEIRA E XOSÉ MARIA VILA RIBADOMAR.
RAMON R. NOGUEIRA
“A VIDE OU A VIDA”
Participa na vendima dos sentimentos coma uva
madura
que podrece pendurada do acio
namentras as outras agardan esa final
arrebatado polo ferro dunhas tasoiras
Ao final no chan ou nun capacho.
XOSÉ MARIA VILA RIBADOMAR
“BRIS DE ESPERA”
Hoxe, estonas o zume da mañá coas uñas e as miñas camisas son azuis no ceo do teu padal, esgázanse na ferida húmida do tecido, que vento maino se acubillou o teu sono abanos de ás? estaba hoxe o mar detrás das portas? medrou unha selva de látegos de aletas por baixo da túa cama de comportas? cando foi a última
vez que choveu de corpo nas túas virillas? hoxe non podo, non,
agardo, escoito a josé larralde nos bares das terras ermas, pero sei que todo é preciso, entre os meus miolos centrífugos e unha tormenta árida, co tintinexo do segundeiro no cristais das esferas e as fiestras, pero acaróaste e pechas os chamados cos beizos encarnados, ergues os teus peitos para que espreite o torreiro da baixamar, no refluxo do sol incandescente baixas polo ventre ata o cuarto das alturas, hoxe é sábado e só os dous o sabemos, o tempo muda o nadir da túa roupa interior, a noite anóvase no día, ía polo río das calexas un bris de frío pero sabía que ti estabas a vir, que tiñas unha badalada encaixada no peito que aguilloaba as horas da espera, pero nas túas mans cheas teces de feituras o meu corpo e fica nu, en cada fío estou máis perdido, máis prendido, e o día adianta o meu anhelo nalguhas nubes iradas, e, ó cabo, pañaches na sobremesa amorodos sobre os panos, mirástesme detrás daquel sorriso dunha cidade calquera, unha cidade preto do inverno, e baldeirastes os meus ollos nela, hoxe.
UNHA GRANDE CHEA 