Cambados 1 de septembro de 2009
APUNTAMENTOS DE XOSÉ MARIA
"OCOS"
Xosé Maria Vila Ribadomar
Teño ese xeito estraño de lémbrarme de todo, de lembrar todo. Deixo rabiosos ocos no meu diario, coma, se cadra quixera volver. Pero todos saben que me fun, que entre aquelas pedras que forman un cóbado de séculos funme, era o vento do sur, era un vento húmido, que me deixa sempre as mans enxoitas e a gorxa limpa para dicir o que sempre mil veces penso en dicir. Non sei, a mañá esta despoboada, o verán latexa, co peito aberto, coma nunha cirurxía desesperada, apartando a carne e as costelas para atopar a bomba, pulso a pulso, o seu pulo chega ata as últimas consecuencias, ata derradeira pinga de sangue. Adoito perderme moitas veces para sempre nos bosques, alí están os únicos seres que me salvan das profundidades, algúns mesmo foron creados por min mesmo, e sábeno, doulles moito, doulles noxo. Eses grandes mastros que brúan no lobo, que laian no miñato, que senten a motoserra na alma, no ámbar, son cumpridos coas estacións que os estarrecen, que os deixan anelados. E cando comezo a ter conciencia, os que tanto me reclaman arríncanme da carne, para ser peixe, para ser peixe lañado nos muros, arríncanme de min mesmo, desa forma de ser que mesmo me dá medo, pero pola que teño un compromiso atroz con cada sorriso, que sei que ó cabo me vai doer, heino pagar. Polo de hoxe abonda, coa acordanza.
Autor: Xoxé Maria Vila Ribadomar.
UNHA GRANDE CHEA 