Humor Grandecheo: ‘CHEGARÁS CORRENDO Ao TELÉFONO XUSTO A tempo PARA OÍR COMO COLGAN’

Cambados 30 de xuño de 2009

UN VECIÑO DE FEFIÑANS VIVIU 146 ANOS

SEGUNDO FRAI BENITO JERÓNIMO FEIJOO E MONTENEGRO

ASÍ OBRA NON SEU LIBRO “TEATRO CRITICO UNIVERSAL”

Frai Benito Jerónimo Feijoo e Montenegro

Frai Benito Jerónimo Feijoo e Montenegro (Casdemiro, Ourense, 8 de outubro de 1676  Oviedo, 26 de decembro de 1764). Ensaísta, sabio, polígrafo, galego, do século XVIII. Ata 1725, Feijoo non comezou a publicar as súas obras, case todas elas coleccións de opúsculos polémicos que chamou discursos (de discorrer, isto é, disertar libremente), verdadeiros ensaios se a liberdade do seu pensamento fose absoluta. Unha das súas obras neste xénero é “Teatro crítico universal”, integrada por oito volumes (118 discursos) publicados entre 1724 e 1739 (o título teatro debe entenderse coa acepción, hoxe esquecida, de «panorama» ou visión xeral de conxunto). No devandito libro no seu tomo I , Discurso XII, parágrafo 6 aparece o seguinte texto:

“6. En Galicia morreu o ano pasado de 1726 un pobre labrador, chamado Juan de Outeiro, veciño que foi da Vila de Fefiñans, Arcebispado de Santiago; digno pola súa longa vida de máis longa memoria, e aínda de que se perpetúe o seu nome nas prensas. Para pescudar a súa idade, faltando libros, e demais instrumentos, non se achou outro testemuño, que o informe conteste dos máis anciáns co seu devandito; pois adoitaba afirmar, que cando se fabricou a Igrexa de S. Francisco de Cambados, ía diante do carro que conducía os materiais para a fábrica: e supondo, que polo menos tería entón, para poder acordarse, seis, ou oito anos, e que no devandito Templo áchase unha inscrición que di acabouse a obra o ano de 1588, inferise, descontando os seis, ou oito anos que tería, que naceu o de 1580, desde o cal, ata o de 1726, que faleceu por Maio, saen 146 anos de idade: e é digno de reparo, que o seu común alimento era pan de millo, e verzas cocidas, talvez algunha sardiña, ou ameixa: o seu agasallo extraordinario puchas de leite, e fariña de millo: carne de vaca só a comía algún día moi festivo: viño (aínda que lle bebía) rarísima vez pola súa escaseza de medios lográballe: e o que máis admiración fai é, que ata o fin dos seus días, sempre se manexou con firme axilidade, e tanta enteireza no xuízo, coma se tivese corenta anos.”