Cambados 20 de Febreiro de 2009
RECLINATORIO DE LA
Aínda que me desbasta desmentilo, hei de advertir que non nacín en Cambados, senón en Compostela, a cidade na que vivín ata hai pouco. O equívoco supoño que se debe á frecuencia coa que recordo no xornal as miñas estancias cambadesas e ao entusiasmo case confesional co que o fago. A miña vinculación coa vila de Asorey e Cabanillas vénme da litúrxica cita daqueles longos veraneos en casa de tía Pepita, que se instalou moi nova alí ao obter a praza vacante de comadroa pública. Vivín ao seu lado de xeito tan intenso a miña nenez e a miña adolescencia, que os tres meses de verán que pasaba en Cambados ocupan case por completo os meus recordos daqueles anos, probablemente porque aquel venial clima arousán representa na miña memoria os indolentes e sacros días sen clase, a ociosa liberdade dos mellores momentos da miña vida, a mercé daquel marabilloso mundo párvulo, fértil e indulxente no que a min só parecíanme dolorosos a lenta reloxería das novenas e o desperdicio de durmir. Podo considerarme un home afortunado polo bendito lugar no que nacín e por aquel Cambados no que se fraguaron moitos dos meus mellores recordos e que ía a resulta determinante da luz xerminal e mariñán, case amniótica, que ocasionalmente invade os meus textos e os redime in extremis do seu frecuente e desencantada penumbra.
A luz que Van Gogh buscaba en Arles procurábaa eu mentres estivese en Cambados, e aínda agora é na fronda verde e aromática dos seus viñedos onde chancea co rumor da morte a brisa sesgada que percorre a miúdo a córvida dobrez da miña conciencia. É o presentimento da miña propia resurrección o que me leva a viaxar con frecuencia no coche ata Cambados, onde me instalo en calquera terraza ou me sinto no dique do porto e fronte ao sol noto na falleba dos ollos o cheiro vacún da baixamar de antes, de fai moitos anos, de cando as feridas curábanse co pus que supuraban e a auga estaba tan limpa en San Sadurniño que os camaróns brillaban como traslúcida taquigrafía de vidro e ata o fondo do mar daba a impresión de estar á boia. Nunha das consultas que pasei con el, suxerinlle fai un par de anos ao meu psiquiatra a posibilidade de substituír a medicación da farmacia por unha receita excepcional que me remitise cada catro días a Cambados ata converter o meu pasado nun suceso que non me ocorre polo seu propio peso na memoria, senón en algo que me convén por prescrición facultativa, de maneira que no terapéutico reencontro coa miña nenez e coa miña adolescencia o único discutible entre nós non fose a oportunidade clínica do tratamento, senón o seu posoloxía. Medio de broma díxenlle que os meus problemas mentais tiñan que ver probablemente co meu desdobrado xeito de vivir, pero non cabería excluír que tanta angustia existencial tivese que ver tamén con que a miña incomodidade social de agora fose o resultado de que as miñas emocións arrastrasen como un residuo certa incapacidade para adaptarme sen riscos mentais ao pasado. Unha mañá díxenlle á miña psiquiatra: "Podo saldar as miñas contas de onte no bar, pero, e as miñas débedas emocionais co pasado? A quen agradecer agora a inconfesada felicidade de entón? Como prostrarme agora fronte á paisaxe ao que tería que haberlle rezado na miña infancia? Aprendín a nadar a pé manco fronte á torre de San Sadurniño, pero, sabes?, entón era só un neno e non caín na conta de que, no medio de tanta beleza, tería que aprender a nadar humildemente de xeonllos mentres tía Pepita, polo si ou polo non, vixiaba a miña aprendizaxe atenta a socorrerme lanzando con calmosa elegancia ao auga, coma se fose un xersei de la, a súa reclinatorio da igrexa".
O meu psiquiatra non dixo nada pero cando esqueza aquela escena, poderei recordar sen dúbida ao pé da letra o silencio das palabras que Emilio González calou aquel día: "Esquece as túas ocupacións de hoxe e lárgate a Cambados agora mesmo. É mediodía, chegarás a tempo de sentir na pel as antibióticas sensacións de entón, de cando o tempo non transformara as casas vellas en casas antigas e o bendito sol de San Sadurniño convertía en cerámica o sangue neófita das feridas".
JOSE LUÍS ALVITE (É periodista e articulista no Faro de Vigo, entre outros medios)
jose.luis.alvite@telefonica.net
UNHA GRANDE CHEA 